Dzień pierwszy - ciemny umysł.

Dziewczyna zatrzymała się przed jednym z największych biurowców w Londynie, to dwudziestopiętrowy budynek, cały ze szkła w środkowej części miasta. "Goldman Corporation" - głosił napis znajdujący się nad drzwiami prowadzącymi do środka obiektu. Z ust brunetki uleciało głośne westchnięcie. Nigdy nie spotykała się z tym samym mężczyzną, więc niż jeden raz, ale ten zaproponował jej tak dużo pieniędzy za kolejną  już, wspólną noc. Pieniędzy, które w tym momencie były jej tak cholernie potrzebne. Dla swojej młodszej siostry była w stanie zrobić wszystko, przecież właśnie dla niej wyjechała z Grantham i zaczęła taką, a nie inną pracę. Oczywiście nie była dumna ze swojego zajęcia, ale w dzisiejszych czasach, nie mając znajomości, znalezienie dobrej posady ze stałą pensją, graniczy z cudem, dlatego właśnie jej praca wyglądała tak, a nie inaczej. Dzielnie znosiła wszystkie obelgi na swój temat, byle tylko zarobić na kolejną chemioterapię dla swojej czteroletniej siostry, u której rok temu wykryto ostrą białaczkę limfoblastyczną. Od tamtej pory mieszkała tutaj, w Londynie, co noc spotykała się z innymi mężczyznami, który, w większości płacili jej bardzo wysokie sumy, aby tylko spędziła z nimi "upojne chwilę". Najgorsze w tym wszystkim były żony, żony bogaczy, które dowiadywały się o niewierności swoich mężów i docierały do niej. Poniżały ją na środku ulicy, w centrum handlowym, na obiedzie, wszędzie gdzie tylko dane im było ją spotkać. Znosiła to wszystko bez zbędnego marudzenia, typu, „jakie to życie jest niesprawiedliwe". Uważała, że wszystko dzieje się z jakiejś przyczyny, no może prawie wszystko. Na pewno nie miała takiego zdania o chorobie Emily, niejednokrotnie powtarzała, że to na nią powinna spłynąć taka kara, jaką była ta choroba,  a nie na taką małą osóbkę, która ma przed sobą całe życie. No właśnie.. Żaden lekarz nie dawał im pewności, że kiedykolwiek uda się wyleczyć jej siostrę, ale leczenie pomagało, więc Summer miała wielką nadzieję, że jednak los tym razem im pomoże i mała Em wyzdrowieje. Cieszyła się, że w tym wszystkim miała wsparcie brata, ponieważ pomimo różnych ojców, byli prawie tacy sami. Od zawsze pomagali sobie wzajemnie i oboje robili wszystko, aby ich najmłodsza siostra została z nim jak najdłużej. Ona pracowała tutaj, a on opiekował się Emily w ich rodzinnym domu w Grantham. Wszystko mieli dobrze rozplanowane.

Powolnym krokiem ruszyłam w stronę drzwi prowadzących do środka budynku, lecz momentalnie zamarłam w połowie drogi do wejścia, co niby miałam powiedzieć? Już sobie wyobrażałam jakby wyglądała moja rozmowa z jedną z sekretarek

"- Hej, zastałam może pana Collinsa? - Potem padłoby pewnie coś typu: - A była pani umówiona na spotkanie? - Nie, nie byłam, ale jestem dziwką i zaproponował mi kupę kasy za seks, więc przyszłam." Taa.. Plan idealny, nie ma, co. Ugh.. Trzeba było mu odmówić! Ciekawe ile jeszcze czasu będę musiała tutaj spędzić czekając na niego - pomyślałam i aby się tego dowiedzieć zaczęłam przegrzebywać swoją torebkę, w celu znalezienia telefonu. Niestety nie okazało się to zbyt prostą czynnością, ale nie ma się, czemu dziwić mając tyle niepotrzebnych rzeczy we wnętrzu owej torebki. W końcu pod stertą wszelakich kosmetyków, znalazłam upragniony przedmiot i odblokowując go, sprawdziłam godzinę, 16:38. Umówiliśmy się, na 17: 40, czyli jak zwykle.. Pomyliłam godziny. Brawo Summer! - Zakpiłam w myślach i gdy miałam już przeświadczenie, że gorzej być nie może, zderzyłam się z kimś. Zaklęłam cicho pod nosem i warknęłam:

- Ten dzień jest chyba jakiś pechowy. - Podniosłam swój wzrok na sprawcę pogorszenia mojego i tak już wisielczego humoru i ujrzałam chyba najprzystojniejszego mężczyznę, jakiego kiedykolwiek widziałam - Nie aż tak przystojnego, żeby bezkarnie wpadać na ludzi. - Warknęłam i wtedy zdałam sobie sprawę, że powiedziałam to głośno, a nieznajomy chyba to usłyszał, ponieważ na jego ustach pojawił się cień uśmiechu.

- Dziękuje za komplement, pani też niczego nie brakuje, panno..?

- Ugh. - Wywróciłam poirytowana oczami, nienawidzę takich przesadnie poważnych ludzi. 

- Panno Ugh. - Dodał, a na jego ustach pojawił się bezczelny uśmiech. Nagle z poważnego, stał się arogancki? Dupek. - Skomentowałam w myślach i już miałam plan jak pozbyć się jego głupiego wyrazu twarzy.

- Ciemna karnacja, ciemne włosy, ciemne oczy. - Wyliczałam na palcach. - I jak widać, umysł też ma pan ciemny. - Po wypowiedzeniu przeze mnie tych słów zmarszczył swoje brwi, a na moich ustach pojawił się zwycięski uśmiech. Kiedy odwracałam się z zamiarem odejścia od tego palanta, zatrzymała mnie jego ręka łapiąca za mój nadgarstek.

**************************************************

I oto przed wami - Dzień pierwszy, jest dość krótki,

ponieważ nie mogę od razu zdradzić wam całej fabuły. ;)

Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.

Piszcie co się wam podoba, a co nie. ;)

jeśli przeczytałeś/aś - skomentuj. <3